Onlangs ging ik naar een infosessie over hoe je op een eenvoudige manier je talenten kan ontdekken. Het idee van een dergelijke sessie is om je talenten in kaart te brengen met het oog op een eventuele carrièreswitch. In je toekomstige job wil je zo weinig mogelijk bezig zijn met het verspillen van energie aan zaken die jou niet liggen. Je wil maximaal je talenten benutten, omdat die talenten jou het leven een stuk makkelijker maken. Als je hoofdzakelijk dingen doet die je goed kan, voelt het namelijk niet als werken. Je wordt er niet hondsmoe van. Integendeel. Je krijgt er extra energie van.

In de sessie werd me duidelijk dat je niet per se van job moet veranderen om je eerste stappen op dit beloftevolle pad van verlichting te zetten. Als je wat handig bent, doe je in je huidige job aan jobdesign. Je stapt naar je baas en je zegt wat je verder van plan bent om te doen (en te laten) en je zet nog eens extra in de verf wat jij goed kan en wat jou het minst moeite kost. Een getalenteerde baas zal in de mate van het mogelijke begrip tonen.

Hoe kom je er nu het snelst achter wat je talenten precies zijn? Wel, beeld je in dat je pakweg acht à tien jaar bent. Of wat jonger, of net wat ouder. Het maakt eigenlijk niet heel veel uit. Duik gewoon terug in het archief met je opgeborgen herinneringen uit je kinderjaren. Wat vond je leuk in die tijd? Wat kon je goed? Waar kreeg jij energie van? Wat was je passie? Wie was je idool of voor wie had jij veel bewondering? Waarom?

De kans is groot dat wat je toen goed kon en graag deed, wat jou toen interesseerde en energie gaf, nog steeds is wat jij goed kan, wat je nog altijd graag doet, wat jou interesseert en wat jou extra energie geeft. Zijn er dingen die je nu in een andere vorm doet, maar die eigenlijk nog hetzelfde of vergelijkbaar zijn? Dit was de vraag die voor mij een eye-opener was. Het nodige opstapje naar iets nieuws schijnbaar …

Zoals elk kind was ik met een hoop dingen bezig, maar in de infosessie schreef ik op wat het eerst in me opkwam: buiten spelen, een vergrootglas, een pijl en boog en een zandbak.

In mijn kindertijd verzamelde ik een poosje vergrootglazen. Ik vond het razend interessant om dingen uit te vergroten. Al die wonderlijke details! Ook met pijl en boog schieten vond ik heerlijk. Steeds verder en beter. Buiten spelen, het fantastische gevoel vrij te zijn. Eigenlijk is het precies dat wat ik nu ook graag doe, maar dan met mijn Panasonic Lumix Leica-lens. Ik trek er dolgraag op uit in de natuur, ik stel nog steeds graag scherp op een doel, zoom in, mik en schiet. Zo heb ik de voorbije jaren met mijn camera al massa’s natuurfoto’s geschoten. En die foto’s vragen om gedeeld te worden. Geen betere plek dan op dit nieuwgeboren blogje. Vanaf heden mijn eigen stekje.

Want uit de verrassende talenten-toverhoed kwam ook de herinnering aan het eindeloos plezier dat ik als kind beleefde aan mijn zandbak. Een luttele vierkante meter bleek een paradijs. Ik kon er ongestoord mijn verbeelding de vrije loop laten. Creatief zijn. Scheppen. Verhaaltjes verzinnen. Daar kwam ik tot rust en kreeg ik energie tegelijkertijd. Uren heb ik erin doorgebracht.

Misschien is een blog ook wel een beetje zoals een zandbak. Dus, jawel, bij deze heet ik je van harte welkom in mijn gloednieuwe zandbak! Kom hier gerust nog eens langs om een kopje kaneelkoffie te drinken. Je zal de echte Cindy ontmoeten. Wie dat precies is, weet ik zelf nog niet. En wat dat precies is, weet ik eigenlijk ook niet … Kaneelkoffie bedoel ik dan. Ik laat het verder ook helemaal in het midden.  Dat mag. Het is tenslotte mijn zandbak.

Het belooft  hier vooralsnog leuk te worden. Als het allemaal wat losloopt trakteer ik je allicht spoedig op mooie zandtaartjes. Waarmee zal ik die dan wel bakken? Even denken.

Het moeten bij voorkeur mijn favoriete ingrediënten zijn. Ik heb een sterk vermoeden dat mijn vertelsels zullen gaan over vlinders, vogels en andere gevleugelde vrienden. Zij zullen me zeker helpen iets klaar te toveren in woord en beeld.

Ziezo, het ijs is gebroken. Ik ben na vele jaren eindelijk weer aan het schrijven gegaan. Het kost me nauwelijks moeite.

Heb jij ook van die dingen die je bijna geen moeite kosten en die je blij stemmen? Heb je even tijd? Je kan het in mijn zandbakje kwijt!